Σενέρ Λεβέντ – Είδαμε ένα εξαιρετικό παράδειγμα λύσσας.
Και γυρίσαμε και κοιτάξαμε γύρω μας.
Είμαστε στην Κύπρο.
Στο βόρειο μισό που χωρίζεται με οδοφράγματα.
Ο ήλιος από πάνω μας κατακαίει.
Όμως, βρέχει καταρρακτωδώς.
Μια βροχή βρισιών, ύβρεων και νεροποντή. Λύσσαξαν!
Μια πλήρης λύσσα!
Ήταν αρκετός ο πρωτοσέλιδος τίτλος μας στις 20 Ιουλίου γι’ αυτή τη λύσσα. Ένας τίτλος εφημερίδας έξι λέξεων.
Τουρκικά και ελληνικά.
«Ήρθαν. Έχυσαν αίμα.
Τα πήραν όλα.
Τη διχοτόμησαν.
Δεν φεύγουν».
Αυτό είναι όλο.
Σας ρωτώ τώρα κύριοι.
Τι σας έκανε να λυσσάξετε;
Είπαμε ήρθαν.
Δεν ήρθαν;
Είπαμε έχυσαν αίμα.
Δεν έχυσαν;
Είπαμε την πήραν.
Δεν την πήραν;
Είπαμε τη διχοτόμησαν.
Δεν τη διχοτόμησαν;
Είπαμε δεν έφυγαν.
Έφυγαν;
Τότε τι είναι;
Γιατί θιχτήκατε;
Πάλι δεν έμεινε τίποτα που δεν μας είπαν.
Τι ελληνόσπορους.
Τι για τη μάνα μας, τη γυναίκα μας.
Τι ότι είμαστε πουλημένοι.
Τι ότι είμαστε προδότες.
Κάποιος παρεκτράπηκε τόσο πολύ που ρώτησε το εξής:
«Παλιά πυροβολούσαν αυτούς τους προδότες, τώρα γιατί δεν τους πυροβολούν;»
Κάποιος άλλος λέει «σκυλί που έρχεται το τέλος του».
Δίψασαν για το αίμα μας.
Σίγουρα περιμένουν ένα σημάδι και πάλι από τον αρχηγό στην Άγκυρα.
Να βγει να βρυχηθεί.
Να πει «ποταποί, αγνώμονες».
Να πει «δείξτε τους τα όριά τους».
«Λιώστε τους το κεφάλι».
***
Τι θυμώνεις κύριέ μου.
Μήπως εσύ δεν είσαι που εδώ και χρόνια καυχιέσαι ότι «χύσαμε αίμα και τα πήραμε»;
Που λες «γράψαμε τη νίκη με αίμα»;
Δεν είσαι εσύ που λες «τα πήραμε με αίμα, δεν τα δίνουμε στο τραπέζι»;
Πάλι ξεπετάχτηκαν όλοι οι φασίστες από τα λημέρια τους.
Όλοι οι φασίστες που εκφράζουν συνεχώς ευγνωμοσύνη.
Και είναι ενθουσιασμένοι για τη σωτηρία.
Ήρθαν και μας έσωσαν από το σπαθί του Έλληνα.
Δεν κατέκτησε, λέει, δεν είναι κατοχή αυτή!
Είναι απελευθέρωση, λέει! Δεν ξέρουν ότι η σωτηρία είναι χειρότερη από την κατοχή!
Μάχεσαι εναντίον του κατακτητή και πεθαίνεις.
Εναντίον του σωτήρα πώς θα μάχεσαι;
Θεώρησαν πολλή για εσένα ακόμα και αυτή την τιμή.
Έγινες όμηρος του σωτήρα σου!
***
Όλοι οι φασίστες ξεπήδησαν από τις τρύπες τους και οι υπόλοιποι τι κάνουν;
Σε αυτή τη βροχή ύβρεων.
Σε αυτή την κολακεία ευγνωμοσύνης. Δεν μπορώ να τους δω.
Τουλάχιστον να γράψουν ότι συμφωνούν με τον πρωτοσέλιδο τίτλο της εφημερίδας μας. Ούτε αυτό κάνουν.
Κανείς δεν υπάρχει εκτός από μερικούς θαρραλέους!
Άλλωστε μόλις έρθει η 20ή Ιουλίου όλοι σιωπούν στο μέτωπο της ειρήνης. Σταματούν τα πάντα.
Σιωπή!
Μένει στη σκηνή μόνο το πατριδοκάπηλο μέτωπο.
Κανείς δεν μένει που δεν εκδίδει δήλωση ευγνωμοσύνης.
Πες και εσύ κάτι ειρηνόφιλε αδελφέ.
Δεν έχεις τίποτα να πεις μια μέρα όπως η 20ή Ιουλίου; Γιατί αφήνεις το πεδίο στους πατριδοκάπηλους;
Κοίτα, ρίχνονται βολές.
Οι τελετές γίνονται με μάσκα.
Ακόμα και F-16 πέταξαν πάνω από το κεφάλι μας.
Όλοι λένε «σωθήκαμε, αλλιώς θα μας έσφαζαν οι Έλληνες».
Πες και εσύ κάτι τουλάχιστον.
Λες για το φασιστικό πραξικόπημα στις 15 Ιουλίου και δεν μπορείς να πεις απολύτως τίποτα στις 20 Ιουλίου;
***
Για να πω την αλήθεια, αφότου είδα τη χθεσινή παράκρουση και την άσβεστη φωτιά της 20ής Ιουλίου, έχασα τελείως την ελπίδα μου για ειρήνη και λύση.
Δεν μπορούν να υπάρξουν εύκολα λύση και ειρήνη σε αυτό το νησί. Οπαδοί της Τουρκίας είναι και οι δεξιοί και οι αριστεροί μας.
Είναι ικανοποιημένοι που διοικούνται από την Τουρκία. Δεν αφήνουν τίποτα να λεχθεί για την 20ή Ιουλίου.
Άλλαξαν πολλά εδώ από τη δεκαετία του 1980 και εντεύθεν.
Χειροτέρεψαν τα πάντα και αρχίσαμε να ψάχνουμε ακόμα και εκείνες τις μέρες. Και στο εξής τα πράγματα θα χειροτερέψουν πιο πολύ.
Το μέρος αυτό έγινε ένα κομμάτι της Τουρκίας. Αν απέμεινε κάποια πλευρά του που δεν έγινε, θα γίνει και αυτή.
Τα πολιτικά μας κόμματα συναγωνίζονται για να την εξυπηρετήσουν.
Από τις συντεχνίες και τις οργανώσεις μας ακούγονται φωνές εναντίον της εδώ διοίκησης, αλλά εναντίον της Τουρκίας δεν ακούγονται.
***
Όσον αφορά εκείνους που βρίζουν τη μάνα και τη γυναίκα μας, η βρισιά πνίγει εκείνον που βρίζει.
Όχι εκείνον που βρίζεται.
Εμείς συνοψίσαμε την 20ή Ιουλίου 1974 σε έξι λέξεις όλες κι όλες στα τουρκικά.
Να το γράψω ξανά.
Ήρθαν.
Έχυσαν αίμα.
Τα πήραν όλα.
Τη διχοτόμησαν.
Δεν φεύγουν!
***
Σωθήκαμε;
Άει σιχτίρ!
(Δημοσιεύθηκε στις εφημερίδες Αβρούπα και Πολίτης στις 21 Ιουλίου 2020)
